Door Andrea
Ongeveer een jaar geleden bekeek ik een documentaire op tv.
Het ging over een klein jongetje dat zwaar autistisch was.
Eerlijk gezegd, was het triest om te zien dat dit jongetje niet kon communiceren met de mensen om hem heen.
Zijn ouders probeerden wanhopig om meer geld bij elkaar te krijgen voor verdere medische behandeling,
en dat lukte maar niet.
Toen hoorden zij over een wonderbaarlijk project waar gehandicapten konden spelen en zwemmen met dolfijnen,
ze hoorden over hoe gehandicapte kinderen zich openstelden en even hun onvolmaaktheden vergaten.
Ze aarzelden geen moment en reisden af naar deze plaats.
Ongelukkigerwijs kan ik me niet herinneren waar dit was en hoe het heette.
Maar ik wil u graag vertellen hoe diep ik geroerd was toen ik deze documentatie zag….
Het achtjarige jongetje zag er erg breekbaar uit en was bang van de oceaan.
Niet dat zijn ouders hem het water in dwongen, maar zij deden hun best.
Het was als een groot zwembad in de oceaan, er zwommen verscheidene dolfijnen en kleine vissen.
Het water was net zo blauw als de lucht, en hoewel de ouders hun zoon vertelden niet bang te zijn
wilde hij toch het water niet in. Hij keek hoe dolfijnen met andere gehandicapte kinderen speelden.
Het was fantastisch ze te zien. Je kon duidelijk aan hun gezichten zien dat ze veel plezier hadden.
Sommige kinderen die nog nooit gelachen hadden en nog nooit hun omgeving hadden herkent,
schenen alles rondom de dolfijnen op te merken en het leek alsof ze lachten, diep vanuit hun hart.
Dag na dag ging voorbij, en het lukte om de jongen een dolfijn aan te laten raken,
maar hij wilde nog steeds niet met ze zwemmen.
Zijn moeder probeerde hem het water in te laten gaan,
maar hij durfde niet. Nog steeds niet.
Op een dag viel hij in het water en aangezien hij niet kon zwemmen dreigde hij te verdrinken.
Een man sprong in het water om te redden, maar het duurde even voordat hij de arm van de jongen te pakken had.
Een van de dolfijnen zwom naar de twee, dook onder de jongen en tilde hem op,
en samen met de hulp van de dolfijn kwamen ze weer aan land.
Iedereen die het zag was geschokt en tegelijkertijd zeer verbaasd. Toen ik deze scène zag durfde ik niet te ademen.
Natuurlijk was het gewoon een documentaire en het was duidelijk dat niets met de jongen echt gebeurde,
maar toch was het griezelig om te zien wat er gebeurde.
Hoewel dit incident hem nog banger van het water zou hebben kunnen maken, gebeurde dit niet.
Vanaf die dag ging hij het water in, Niet alleen, maar met de dolfijnen.
Hij begon zelfs gevoelens te laten zien terwijl hij met de dolfijnen speelde en hij stond meer open voor alles om hem heen.
Ik kan nog steeds niet begrijpen wat het was dat het kleine jongentje veranderde,
maar er was iets verbazingwekkends aan de hand.
Het was eng en wonderbaarlijk tegelijk.
Heeft u wel eens zwaar autistisch persoon gezien? Zij kunnen (gewoonlijk) niet met anderen communiceren.
zij kunnen erg intelligent zijn, maar het lijkt alsof zij hun omgeving niet herkennen.
Sommigen leren met anderen te communiceren, maar sommigen leren het nooit.
De film Rainman, is het beste voorbeeld om uit te leggen wat autistisch zijn, kan beteken,
hoewel de autistische man in die film meer kon doen dan andere autisten!
De moeder van het kleine jongetje begreep haar kind meestal,
maar andere mensen begrepen hem helemaal niet and wisten niet wat er in zijn hoofdje omging.
Autisten kunnen erg onemotioneel lijken.
Deze dolfijnen slaagden erin hem te laten lachen, en zelfs om hem te laten huilen (zo zag het er wel naar uit),
en die dolfijnen namen zijn angst weg. Hoe?
Ik heb diverse films en diverse documentaires gezien over dolfijnen.
Als je diverse foto's bekijkt, en ze in hun ogen kijkt bekruipt je het gevoel dat ze met hun ogen kunnen spreken.
Ja, je kan zelfs zien of ze blij zijn, of lachen.
De presentator van de documentaire vertelde tenslotte nog meer verhalen over de dolfijnen en de kinderen.
Ik wilde dat ik zijn sprankelende klare ogen kon beschrijven,
toen hij ons begon te uit te leggen wat er met de kinderen gebeurde als ze met de dolfijnen speelden,
maar ik kan er geen passend woorden voor vinden.
Wel heb ik slechts een keer een echte dolfijn gezien in een soort dierentuin,
maar ik was diep geraakt toen ik de documentatie bekeek…
Bedankt Andrea,
knuffels van Daniëlle.
